səmt

is. <ər.>

1. Cəhət, tərəf, yön. Günəş səmtinə baxmaq. Dəniz səmtinə tərəf getmək. – Ağac səmtinə yıxılar. (Ata. sözü). Axirüləmr <Məhəmmədhəsən əmi> gəldi, tövləsini ortadan yarı böldü və küçəyə səmt bir qapı açdı. C. M..

2. İstiqamət. Su səmtini tutmaq. Küləyin səmtilə getmək.

3. məc. Yaxın adam, qohum-əqrəba mənasında. Öz səmtindən qız almaq. – Aşkardı ki, qlava öz səmtini qoyub özgəni katdalıqda saxlamayacaq. C. M..

◊ Səmt düşmək – yaxınlaşmaq, yaxın düşə bilmək, yaxına getmək. Xosrovdan başqa heç kəs bu havalı ata səmt düşə bilmirdi. S. R..